Η ιστορία γνωστή. Όποτε πρόκειται να ξεκινήσει μεταγραφική περίοδος το ενδιαφέρον των Αγρινιωτών για τα νέα αποκτήματα του Παναιτωλικού, εκτοξεύεται. Το «ωραίο» είναι πως συμμετέχουν σ’ αυτό το «γαϊτανάκι» ακόμα κι άνθρωποι που αδιαφορούν γενικά για την ομάδα, ή που την απαξιώνουν όταν η πορεία της δεν είναι καλή. Και αντιμετωπίζεται η ομάδα σα να υπάρχει μόνο για να κάνει μεταγραφές, όχι για να παίζει ποδόσφαιρο και μέσα από τη απόδοσή της να κριθεί. Για να μην πούμε ότι οι μεταγραφές, ακόμα κι αυτές που δεν γίνονται, καθορίζουν την προβλεπόμενη πορεία της ομάδας, έστω κι αν τα ονόματα των παικτών είναι παντελώς άγνωστα, άρα και οι ικανότητές τους.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν έχουν οι άνθρωποι τόσο άδεια ζωή που να αποτελεί βασική συζήτηση η μεταγραφολογία του Παναιτωλικού. Για μας, τους αθλητικούς συντάκτες, όλο αυτό το «πανηγύρι» αποτελεί μια καλή συγκυρία. Προσωπικά, όμως, αρνούμαι να το αντιμετωπίσω έτσι. Άλλωστε έχει ημερομηνία λήξης.
Τα τελευταία χρόνια και με την εξάπλωση του διαδικτύου, σχεδόν σε όλο τον πληθυσμό, ανέβηκαν οι «μετοχές» των βίντεο των υπό μεταγραφή ποδοσφαιριστών. Εδώ είναι η μεγάλη «αστοχία». Διότι μέσα από δίλεπτα – κατά βάση διαφημιστικά – βίντεο βγαίνει το πόρισμα για την αξία του κάθε παίκτη. Μα σπάνια αυτό το πόρισμα συμφωνεί με ό,τι παρουσιάζει ο ποδοσφαιριστής στο ενενηντάλεπτο των αγώνων. Λογικό δεν είναι; Θα δημοσιεύσει κανείς βίντεο κάποιου ποδοσφαιριστή, το οποία να αναδεικνύει τα ελαττώματά του;
Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο αντίλογος, πως μέσα από τα βίντεο αυτά μπορεί κανείς να διαπιστώσει καλά στοιχεία ενός ποδοσφαιριστή. Θα συμφωνούσα, εάν δεν υπήρχε το φαινόμενο να ξεγελιούνται ακόμα και ειδικοί. Διότι εάν δεν είναι γνωστή – κατά κάποιο τρόπο μετρήσιμη - η αξία των αντιπάλων, τι νόημα έχουν οι ενέργειες ενός ποδοσφαιριστή και πόσο σωστά μπορούν να αξιολογηθούν; Ακόμα κι από ειδικούς…
Γιώργος Παπαϊωάννου για την εφημερίδα «Συνείδηση»
