Τη σημερινή αναφορά ήθελα να την κάνω από πολύ καιρό, όμως περίμενα να υπάρξει κάποια ενέργεια για το γεγονός που θα αναφερθεί, ούτως ώστε η δημοσιογραφική παρέμβαση να αποκτά μόνο βοηθητικό χαρακτήρα. Μα δυστυχώς η αδιαφορία έχει περισσέψει. Ανάμεσα στον κόσμο του τοπικού ποδοσφαίρου υπάρχει ένας εν ενεργεία ποδοσφαιριστής που τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, από εκείνα που «γονατίζουν» κάθε οικογένεια. Δεν θα αναφέρω το όνομά του – άλλωστε είναι γνωστό και δεν έχω ζητήσει, ούτε πήρα, την άδειά του  για κάτι τέτοιο - γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως είναι άνεργος τον τελευταίο καιρό και μοιραία ανασφάλιστος. Πατέρας, δε, τριών παιδιών. Μου προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη, που κανένας φορέας του τοπικού ποδοσφαίρου δεν κινήθηκε για να εξασφαλίσει ηθική και οικονομική βοήθεια στα δυσβάσταχτα (όπως μπορώ να καταλάβω) έξοδα. Ο ίδιος το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια και κυρίως σαν παλληκάρι, αυξάνοντας συνεχώς τις ελπίδες να το ξεπεράσει εντελώς. Δεν «κλάφτηκε» σε κανέναν, αλλά ούτε και το έκρυψε. Εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε; Τι έχει κάνει κατ’ αρχήν η ΕΠΣΝΑ; Οι διαιτητές δεν έχουν ακούσει πως λειτούργησαν πρόσφατα οι συνάδελφοί τους στην Άρτα για ποδοσφαιριστή, ή απλά ο δικός μας Σύνδεσμος αποδέχεται πως βρίσκεται κάποια χρόνια πίσω; Ο Σύνδεσμος προπονητών; Οι συνάδελφοί του ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων; Τόσα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει (φιλικά κτλ) με διακριτικότητα και πραγματικό ενδιαφέρον απέναντι σε έναν αξιοπρεπή άνθρωπο που δίνει μαθήματα δύναμης, εν μέσω ενός προβλήματος που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Ελπίζω να υπάρξουν άμεσα κάποιες ενέργειες, διότι σ’ αυτά τα θέματα δεν χωράνε αναβολές.






















































































 

Γιώργος Παπαϊωάννου για την εφημερίδα «Συνείδηση»