ΑΝΑΜΕΝΩ το τρίτο δείγμα του αρχιδιαιτητή mister Κλάτενμπεργκ μετά την ολοκλήρωση και της τρίτης Αγωνιστικής της Super League. Τις δύο προηγούμενες δεν άκουσε και λίγα σχολιανά, εντούτοις στα δικά μου μάτια πρόκειται για έναν ξηγημένο τύπο της διαιτησίας. Βάσει όσων βλέπουμε έως τώρα, τα οποία στην πραγματικότητα είναι λίγα.

 

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

 

ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ του Μαρκ Κλάτενμπεργκ να αναλύσει ο ίδιος τις επίμαχες φάσεις της Αγωνιστικής, αλλά και να δίνει διαλόγους από το VAR στα γήπεδα. Ειδικά το δεύτερο αποτελεί το καλύτερο pressing στους Varίστες διαιτητές, για να μην νομίζουν ότι βρίσκονται στο τροχόσπιτό τους και μπορούν να κάνουν campring στα γήπεδα με cocktails και γούστα, χωρίς να τους ελέγχει κανένας. Να υπάρχει ο φόβος ότι ο Μαρκ μπορεί να τους δώσει στεγνά, ανά πάσα στιγμή.

 

ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΧΕΤΙΣΤΑΣ μου φαίνεται Άγγλος, αλλά δεν θα τον κατηγορήσω. Ήπια το πάει, μήπως και βγάλει άκρη. Με όλους. Διότι από τη μια έχει να κάνει με διαιτητές που δεν κόβεις φλέβες κι από την άλλη πρέπει να κρατήσει ισορροπίες στους μεγαλοκαρχαρίες της Super League. Μαζί μ’ αυτούς υπάρχουν και οι οπαδοί που αποδέχονται μόνο έναν κανονισμό: όλα τα σφυρίγματα είναι σωστά όταν κερδίζει η ομάδα μου κι όλα λάθος όταν χάνει.

 

 

ΑΝ ΔΙΝΟΝΤΑΝ ΠΕΝΑΛΤΙ Η ΦΑΣΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΙΝΣΟΥΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΝΤΩΤΑ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

ΠΑΛΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ

Ο ΚΛΑΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

 

 

ΣΤΗ ΦΑΣΗ του Ινσούα με τον Τσιντώτα, του αγώνα Παναιτωλικός – ΑΕΚ, του έβγαλα το καπέλο. Κι εδώ να κάνω μια σημείωση για την αφεντιά μου. Ό,τι μπορεί να γνωρίζω από ποδόσφαιρο δεν το έμαθα μόνο στα γήπεδα, ή σιχτιρίζοντας μανάδες και αδερφές από την κερκίδα. Είχα την τύχη να μάθω το ποδόσφαιρο στο ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης και να πάρω γνώσεις διαιτησίας από ανθρώπους που αφενός την ήξεραν, αφετέρου δεν είχαν κανένα λόγο να παραποιούν την φύση των κανονισμών για να βγάλουν το άσπρο μαύρο και το αντίθετο. Όσα μας έμαθαν τα βλέπω να εφαρμόζονται δεκαετίες τώρα στα προηγμένα πρωταθλήματα. Και πέρα από το γράμμα του κανονισμού υπάρχει το πνεύμα του κανονισμού.

 

ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ οι κανονισμοί και οι ποινές υπάρχουν ώστε κάποιος να μην αποκομίζει κέρδος από ενέργεια που δεν επιτρέπεται, ή με δόλια πράξη. Όταν δεν αποκομίζει κανένα κέρδος, δεν κάνει κακό στο άθλημα, ή δεν προκαλεί ζημιά στον αντίπαλο δεν τιμωρείται. Τόσο απλά. Γι αυτό θα ήταν γελοίο να δοθεί πέναλτι το άγγιγμα του Ινσούα στη μπάλα. Βέβαια αν αυτό το είχε κάνει παίκτης του Παναιτωλικού, ή της Λάρισας με αντίπαλο μεγάλη ομάδα, πιθανότατα θα είχε δοθεί πέναλτι. Κι ίσως ο Κλάτενμπεργκ πάλι θα κάλυπτε τους διαιτητές. Διότι δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει, επειδή το πήγαν με το γράμμα του κανονισμού κι όχι με το πνεύμα. Εδώ ακριβώς χωράει συζήτηση.

 

ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ πάντα υπήρχε και υπάρχει ως λογική το ακούσιο. Εξετάζεται δηλαδή η πρόσθεση. Τι έγινε όμως; Κατ’ αρχήν πολλοί ποδοσφαιριστές έγιναν λωποδύτες με ειδικές ικανότητες να καπηλεύονται τους κανονισμούς και να ξεγελάνε. Ειδικά κάτι λατινοαμερικάνοι, κάτι Αφρικανοί που ξεψάρωσαν απότομα και κλασικά οι κλεφτοκοτάδες Βαλκάνιοι. Το ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου άνοιξε σε λαούς και Ηπείρους και στους κάποιους αργόστροφους διαιτητές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που πέφτουν θύματα των λωποδυτών ποδοσφαιριστών, προστέθηκαν κι άλλα φυντάνια. Οι Βαλκάνιοι με την επιρρέπεια στις αρπαχτές. Οι Αφρικανοί που το μυαλό τους σε IQ είναι περίπου σαν των ομοεθνών τους ποδοσφαιριστών. Βάλτε και τους λατινοαμερικανούς διαιτητές κι έδεσε η κομπόστα.

 

ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ, επομένως, να μαντρωθούν οι διαιτητές ως προς τις εξουσίες τους και να υπάρχει λιγότερη εμπιστοσύνη στην κρίση τους. Υποθέτω με επίγνωση πως έτσι δημιουργούνται αδικίες κατά της φύσης και της ομορφιάς του ποδοσφαίρου, αλλά το μη χείρον βέλτιστον. Και φτάσαμε, φερ΄ ειπείν, να σου λέει πως αν το χέρι δεν είναι κολλημένο στο σώμα και το βρει η μπάλα υπάρχει πέναλτι. Και φυσικά ο αμυνόμενος δεν είναι Indiana Jones να κάνει τάκλιν ή μαρκάρισμα με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, αλλά αν έχει την ατυχία να τον βρει η μπάλα στο χέρι χρεώνεται πέναλτι ο τάλας.

 

ΦΤΑΣΑΜΕ εδώ που φτάσαμε, αλλά δε νομίζω πως πρέπει να επικρίνουμε τον κάθε Κλάτενμπεργκ, όταν προσπαθεί να στηρίξει την σωστή φύση της διαιτησίας. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Βαρούχας, για παράδειγμα. Ποτέ δεν μπορούσε. Ούτε ως διαιτητής, διότι υπήρξε κάκιστος. Μέχρι και οι Μουσουλμάνοι ποδοσφαιριστές έκαναν τον σταυρό τους όταν τους έπαιζε ο Βαρούχας κι αν τυχόν έκανε καλή διαιτησία βαπτίζονταν μετά τον αγώνα! Τόσο επικίνδυνος ήταν. Όχι τώρα που με την τηλεόραση μπήκε σε μεγαλύτερα κόλπα...